این عنوان، جمله‌ای بود که از امید جهانداری یاد گرفتم.
اوایلی که این جمله را می‌گفت خوب نمی‌فهمیدم که دقیقا منظورش چیست. تا اینکه خودم وارد کار شدم و شروع به تولید محتوای آموزشی کردم.
در طی این مسیر، بالا و پایین‌هایی وجود داشت و من هم شروع به طی کردن قسمتی از آن کردم. وقتی دیگران محتوای من را می‌دیدند (با توجه که در اینستاگرام، وبلاگ و یا هر جای دیگر) رفتار متفاوت و قضاوت‌های متفاوتی داشتند.
گذشت و گذشت تا زمانی که خواستم محتوای ارائه شده خودم را به سطح بالاتری ببرم. در اینجا بود که چالش جدید من شکل گرفت.
من معمولا بعد از چند پستی که نکاتی را به دیگران می‌گویم، در قالب پستی جداگانه از دیگران می‌خواهم نظر خوشان را با من در قالب کامنت به اشتراک بگذارند. برای انجام این کار هم معمولا جمله‌ای از کسانی که کتاب‌هایشان را خوانده‌ام؛ قرار می‌دهم. هر باری که سختی موضوع از حدی عبور کرده، درگیری مخاطب با موضوع به‌شدت کم شده است.
این شد که فهمیدم فضای اینستاگرام جایی برای زدن حرف‌های درست نیست و برای زدن حرف‌های درست؛ باید در جای درست خودش این حرف‌ها را زد.
اینستاگرام فضای مفیدی خواهد بود اما نه برای حرف و هر جمله‌ای. تا اینجا فضای مناسب برای حرف‌های مناسب را نوشته‌های وبلاگ می‌دانم.
هیچ دیدگاهی نوشته نشده است.