تنهایی. از انتخاب تا اجبار

مهرماه ۹۵ بود که با جمله زیر آشنا شدم.

تو تنها مانده‌ای یا می‌خواهی تنها بمانی، کدام یک؟

چندین بار به معنای این جمله فکر کردم. با خودم نگاه کردم و سنجیدم که تنهایی خودم و آدم‌های اطرافم به چه شکل هست.

حالا این تنهایی در رابطه عاطفی یا کاری و یا هر رابطه‌ای می‌تونه باشه.

در ادامه بد نیست دیدگاهم رو از انتخاب و اجبار بگم.

انتخاب و اجبار مرز عجیبی دارند.

وقتی کاری رو انتخاب می‌کنیم خیلی راحت‌تر باهاش کنار میاییم تا وقتی بی‌خیال از همه جا یهم مجبور به انجام کاری باشیم.

اینکه مجبور نباشیم، برای ما یجور انتخاب هست.

در انتخاب قدرت دست ماست و این ما هستیم که به واسطه انتخاب از اجبار دوری میکنیم.

اما همیشه ما انتخاب نمی‌کنیم.

مثلا در رابطه عاطفی بین دوطرف امکان داره فردی نخواد با ما ادامه بده و ما مجبور به تحمل اجبار تنهایی هستیم.

در زندگی عادی هم این موضوع هست.

یادمه سال ۹۶ بود که جراحی داشتم. بعد از اینکه تموم شد یه اجبار باید چند روزی رو خونه می‌بودم.

این خونه موندن باعث این شد که خیلی از دوستام رو نتونم ببینم و این مسئله باعث شد اجبار رو حس کنم.

تازه این مثال خوبش بود.

خیلیا هستند که این اجبار سهم بزرگ‌تری رو توی زندگی این افراد داره. بچه‌هایی که بزرگ میشوند ولی بزرگ نیستند.

بچه‌هایی که نهایت تفریحشون دیدن عمو، خاله، عمه یا دایی هست.

اینم یه مدل اجباره. کسی هم نمی‌تونه منکر این باشه که چقدر سخته. شاید خیلیامون حتی ندونیم چقدر سخته.

بگذریم قرار نیست فیلم هندی شه.

در مجموع این دو نوع تنهایی با وجود هم نام بودن تفاوت‌های فاحشی رو دارند.

در انتخاب، عزت نفس یا آسیب نمی‌بینه و یا آسیب کمتری رو می‌بینه.

این در حالی هست که در اجبار، این عزت‌نفس هی در حال خورده شدنه. مثل چرخ‌دنده‌های موتور ماشین.

تنهایی رو همه ما داریم. حتی توی شلوغ‌ترین جمع‌ها هم که باشیم. بعد از مدتی باز تنهایی میاد سراغ ما.

قرار هم نیست این تنهایی پر شه. این می‌مونه تا بدونیم ما برای خودمون هستیم.

علاوه بر اون خیلی کار ساده‌ای نیست همیشه تنها نباشی. باز تنها میشی.

البته نه اینکه طرف عاطفیت بزاره بره و یا دیگه همیشه به اجبار تنها باشی.

توی همه‌جا امکانش هست که تنها باشیم.

تنهایی انتخابی شرایطی رو برای ما ایجاد می‌کنه که بیشتر از قبل روی چیزی که می‌خوایم تلاش کنیم. این مدل تنهایی باعث میشه بیشتر از هر زمانی به چیزی که می‌خواستیم برسیم. این اصل تنها زمانی اتفاق خواهد افتاد که بدونیم برای چه موضوعی تنهایی رو انتخاب کردیم. باین رو بدونیم که انتخاب بوده و نه اجبار.

فارغ از هر نوع انتخاب و یا اجباری ما باز هم تنهایی خواهیم داشت.

اینکه تا الان کدام نوع تنهایی رو بیشتر از قبل داشتیم مهم نیست. این مهمه که در ادامه چه خواهیم بود.