انجام دادن کارها زمانی بازدهی خوبی دارند که در زمان مناسب انجام شوند.

نه آنقدر زود که ایده بدون پختگی کافی به مرحله اجرا درآید. نه آنقدر دیر که نشود آن را انجام داد.

در کارهای زیادی این دو حالت را تجربه کرده ام و امروز قرار است از تجربه خودم در قالب نوشتن به شما بگویم.

 

برای نوشته‌های خودم معمولا ایده‌یابی می‌کنم. مثلا ایده نوشتن نکته‌‌ای را پیدا و شروع به بررسی آن می‌کنم. بعد از مدتی که ایده‌ای را نوشته و بر می‌گردم و باز می‌خوانم، شاهد تغییراتی در ساختار آن‌ها می‌شوم. البته تغییرات طبیعی است و من نسبت به فکری که در زمان نوشتن ایده داشتم، ممکن است جور دیگری به آن نگاه کنم.

 

گاهی اما ایده‌ای از دست می‌رود.

این هم طبیعی است و در زمان فکر کردن یا نوشتن یک ایده، ممکن است خیلی ایده خوبی نباشد و اشکالی هم ندارد؛ حتی می‌توان گفت مفید است و کمک می‌کند تا ایده‌های بهتری را بنویسیم. تا اینجا مشکلی نیست و بحث اصلی زمانی شروع می‌شود که ایده خوبمان را از دست می‌دهیم.

ایده‌ای که خوب ثبت و پرورانده نشده است.

 

ایده‌ها نیاز به رسیدگی دارند و این رسیدگی تنها زمانی اتفاق می‌افتد که آن‌ها را اجرا کنیم؛ البته در زمان مناسب خودشان. شاید بتوانم خلاصه این بحث کوتاه را در یک جمله خلاصه کنم:

 ایده‌هایی که خوب ثبت نمی‌شوند، راحت‌تر فراموش می‌شوند؛ حتی اگر بسیار خوب و باارزش باشند.