نسل بعد من شاید زیاد با کاست خاطره نداشته باشن. دوران ما همین که یکی چندتا نوار داشت شاخ بود.
البته اون زمان زیاد نمی‌دونستم چی به چی هست و بیشتر در حال گوش دادن بودم.
یکم که بزرگ‌تر شدم، اجازه این رو داشتم که شو نگاه کنم. الان بهش میگن موزیک ویدئو ولی یه زمان تو خونه‌ها شو صداش می‌کردن.
*
این فضا ادامه داشت تا ۸ یا ۹ سالگی و کم‌کم فضا عوض شد.
سال ۸۲ یا ۸۳ بود که خیلی مخفیانه همه جا حرف از رپ بود.
موسقی جدید ایران رپ و راک بود. البته متال هم بود.
تا سال ۸۵ زیاد رپ گوش نداده بودم و هر چی شنیده بودم اغلب چرت بود.
همون سال چون پسر خوبی بودم برام گوشی خریدن و این ابزاری شد برای من تا رپ گوش کنم.
از اینکه قبل دوستام کاری به دستم می‌رسید ذوق می‌کردم و این فضای کل‌کل که کی آهنگ جدید داره همیشه با من بود.
دیگه ادمه داشت تا سال‌های آخر مدرسه. حوالی سال ۹۰.
یکم فعالیت خودم رو حرفه‌ای تر دنبال کردم و با دوستانی ارتباط گرفته بودم.
اونجا بود که اشتیاق زیادی به فعالیت در زمینه رپ فارسی پیدا کردم. البته نه به عنوان کسی که می‌خونه. به عنوان شنونده و مخاطب.
**
نقطه عطف این داستان جایی بود که با یکی از دوستان آشنا شدم.
من سوگیری زیادی نسبت به سبک رپ داشتم. هر سبکی رو به جز اون نفی می‌کردم و به نظرم چیز خوبی نبود.
بعد با لذت از موسیقی و نه یک سبک آشنا شدم.
در اولین گام سراغ بقیه سبک ها رفتم.
بعد از گذشت مدتی حس کردم که توی سبک رپ هم مخاطب بهتری شدم.
این داستان نسبتا طولانی رو عنوان کردم تا به چند نکته مهم اشاره کنم.
اولین نکته اینکه من یک عمر تجربه موسیقی خوب در سبک‌های دیگه رو از خودم گرفتم و فقط به یک سبک نگاه کردم. این تعصب بی‌جا تنها برای من ضرر داشت.
لذت بیشتری ار این سبک و کلا موسیقی بردم.
فاصله خودم با اون توقعی که از رپ داشتم عوض شد.
و کلی نکته ریز و درشت دیگه.
هنوز دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.